درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

تو شبای بی پناهی

خاطرت میشه پناهم

زیر سایه غریبی

من فقط یه اشک و آهم

توی تنهایی شبهام

یاد تو امید موندن

تو فرار از شبه مرگ

تنها راهه از تو خوندن . . .

نوشته شده در یادداشت ثابت - چهارشنبه 92/3/16| ساعت 7:49 عصر| توسط عاطفه| نظرات ( ) |