این ترانه بوى نان نمى دهد
بوى حرف دیگران نمى دهد
سفره دلم دوباره باز شد
سفره اى که بوى نان نمى دهد
نامه اى که ساده و صمیمى است
بوى شعر و داستان نمى دهد:
... با سلام و آرزوى طول عمر
که زمانه این زمان را نمى دهد
کاش این زمانه زیر و رو شود
روى خوش به ما نشان نمى دهد
یک وجب زمین براى باغچه
یک دریچه آسمان نمى دهد
وسعتى به قدر جاى ما دو تن
گر زمین دهد، زمان نمى دهد
فرصتى براى دوست داشتن
نوبتى به عاشقان نمى دهد
هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستى تکان نمى دهد
هیچ کس به غیر ناسزا تو را
هدیه اى به رایگان نمى دهد
کس ز فرط  هاى و هوى گرگ و میش
دل به هى هى شبان نمى دهد
جز دلت که قطره اى است بیکران
کس نشان زبیکران نمى دهد
عشق نام بى نشانه است و کس
نام دیگرى بدان نمى دهد
جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمى دهد
ناامیدم از زمین و از زمان
پاسخ نه این، نه آن... نمى دهد
پاره هاى این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمى دهد
خواستم که با تو درددل کنم
گریه ام ولى امان نمى دهد...

 

استاد گرامی قیصر امین پور

نوشته شده در یادداشت ثابت - دوشنبه 91/8/9| ساعت 3:53 عصر| توسط عاطفه| نظرات ( ) |